w. 2 Faryzeusze przystąpili do Jezusa, a chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Jezus znajduje się w Świątyni Jerozolimskiej. Głosi tłumom Ewangelię, która stanowi coś radykalnie nowego i jest słowem z mocą (por. Mk 1, 4,14nn). Słuchacze Jezusa nie są jeszcze w stanie jej przyjąć, ale Jezus nie przestaje siać słowa i czyni to nieustannie, nie oszczędzając słuchaczom słów, które mogły ich zdumieć i zaszokować. Taką nową i rewolucyjną będzie również nauka Jezusa o relacji mężczyzny i kobiety w małżeństwie. Faryzeusze, którzy znajdowali się w tłumie, zadają Jezusowi podchwytliwe pytanie dotyczące małżeństwa. Pytanie faryzeuszów nie wynika z chęci nabycia mądrości od Nauczyciela z Nazaretu, którego nauczanie i postępowanie od samego początku uznali za bluźnierstwo i łamanie Prawa (por. Mk 2, a Jemu samemu poprzysięgli śmierć w imię zachowania własnej religijnej tradycji! Ich zatwardziałość serca jest chorobą postępującą i czyni ich coraz większymi wrogami Jezusa. w. 3 Odpowiadając zapytał ich: «Co wam nakazał Mojżesz?» 4 Oni rzekli: «Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić». Mimo jawnie złego i nieszczerego nastawienia swoich rozmówców Jezus nie zrywa dialogu i w rozmowie z faryzeuszami za punkt wyjścia przyjmuje Prawo Mojżeszowe. Faryzeusze powołują się na przepis z księgi Powtórzonego Prawa jasno mówiący, że jeśli mężczyzna weźmie kobietę za żonę, lecz nie będzie jej darzył życzliwością, gdyż znalazł u niej coś odrażającego, napisze jej list rozwodowy, wręczy go jej, potem odeśle ją od siebie (Pwt 24,1). Chcą doprowadzić dyskusję do suchego, prawnego rozstrzygnięcia. Nie przypuszczają nawet, jak niesłychanie głębokie objawienie na temat małżeństwa, zawarte w Bożym Prawie, odsłoni przed nimi Jezus. w. 5 Wówczas Jezus rzekł do nich: «Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Rozwody wśród Izraelitów były dopuszczalne i to nie tylko z poważnej przyczyny, jak niewierność małżeńska żony czy jakaś inna, odrażająca okoliczność lub cecha. W tradycji żydowskiej funkcjonował pogląd podtrzymywany przez uczniów rabbiego Hillela, że nawet banalne uchybienie, jak źle przyrządzony posiłek, było wystarczającym pretekstem do oddalenia żony. W czasach Jezusa taka właśnie interpretacja była dość powszechnie przyjmowana. Jezus wyjaśnia, że Mojżeszowe przyzwolenie na rozwody było jedynie wyrazem Bożej cierpliwości i progresywnej pedagogii wobec Izraela, który nie od razu był w stanie pojąć i zaakceptować pełnię objawienia na temat małżeństwa. W ówczesnej mentalności kobieta traktowana była jako niższa rangą od mężczyzny i w gruncie rzeczy stanowiła jego własność. Wyrażało się to nawet w sposobie mówienia: „wziąć żonę”, „mieć ją za żonę” (por. 12,20-23). Mąż z łatwością mógł doprowadzić do rozwodu, nie był również tak surowo rozliczany z niewierności małżeńskiej względem żony, jak ona wobec niego. Odpowiadając na pytanie faryzeuszów, Jezus sprzeciwia się sugestiom, że skoro rozwód jest usankcjonowany przez Prawo Mojżesza, to jest on czymś dobrym i zgodnym z wolą Bożą. Jako źródło fałszywego myślenia na temat rozwodów wskazuje Chrystus opór umysłu i serca wobec Boga objawiającego swoją wolę. Serce zatwardziałe niezdolne jest kochać! Tej diagnozie towarzyszy nieustanne nawoływanie do metanoi – zmiany myślenia i postępowania. w. 6 Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę. Jezus przechodzi teraz do ukazania w sposób pozytywny Bożego objawienia dotyczącego tajemnicy małżeństwa, powołując się na inne teksty z Pięcioksięgu Mojżesza, a mianowicie z księgi Rodzaju (zob. Rdz 1,27 i 2,18-24). Przenosi przy tym problem trwałości małżeństwa z płaszczyzny prawnej („prawo do rozwodu”) na płaszczyznę nieskończenie głębszą, związaną z Bożym planem wobec człowieka stworzonego jako mężczyzna i kobieta na Jego obraz i podobieństwo. Jezus wskazuje na początek stworzenia zawarty w zamyśle Boga Stwórcy. Objawia On na nowo Boży plan, od którego ludzie odeszli wchodząc w nieprawość. Według słów św. Pawła to Chrystus – umiłowany Syn, jest Pierworodnym wszelkiego stworzenia, przez którego wszystko i dla którego wszystko się stało (zob. Kol 1,15nn). Autor Apokalipsy powie wręcz, że Chrystus jest Świadkiem prawdomównym i wiernym, Początkiem stworzenia Bożego (zob. Ap 3,14). Tak więc Jezus staje wobec ludzi w Boskim autorytecie jako Świadek Ojca, objawiający i ustanawiający na nowo Boży porządek stworzenia, naruszony przez grzech egoizmu, przemocy i pożądliwości. Bóg, który jest jeden, a równocześnie jest wspólnotą Osób zjednoczonych w miłości, stworzył człowieka jako dwoje – mężczyznę i kobietę – będących w równym stopniu obrazem Boga, a więc równych sobie w godności i oddanych sobie we wzajemnym darze. w. 7-8 Dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Złączenie męża z żoną jest opisane przez mocny czasownik proskolláomai oznaczający przylgnięcie, wręcz przyklejenie się do drugiej osoby. Jedność duchowa i fizyczna sprawia, że dwoje stają się jedno. Jedność tę opisuje św. Paweł w liście do Efezjan: Mężowie miłujcie żony, tak jak Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie… Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu (zob. Ef 5,21-33). Aby ta jedność była możliwa, konieczne jest opuszczenie ojca i matki przez każde z małżonków, aby mogli stworzyć nową wspólnotę, nową rodzinę. Dla chrześcijan powołanych do małżeństwa nakaz ten staje się szczególnie ważny! w. 9 Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela!» Tym krótkim zdaniem, odwołując się do Prawa Bożego danego na samym początku, w chwili stworzenia, Jezus unieważnia dawny ludzki przepis o dopuszczalności rozwodów i potwierdza, że małżeństwo mężczyzny i kobiety z Bożego postanowienia ma być jedno i nierozerwalne. Skoro małżonkowie są jednym ciałem, żywą jednością, to odrywanie ich od siebie trzeba widzieć jako rozdzieranie żywego organizmu, a więc zabójstwo, zniszczenie życia stworzonego przez Boga. Owo „złączenie” małżonków przez Boga nie powinno być rozumiane jako działanie „z zewnątrz”. Bóg jest obecny „wewnątrz” relacji małżeńskiej. To On jest miłością, która ich wiąże ze sobą. Dla opisania owego złączenia małżonków Jezus używa obrazowego czasownika sydzéugnymi oznaczającego dosłownie zaprzężenie dwojga do jednego jarzma. Wynika stąd, że w małżeństwie trzeba razem dźwigać ciężar obowiązków rodzinnych oraz troszczyć się o to, by być blisko siebie i „równo iść”. Do małżonków również zdaje się odnosić w szczególny sposób inne stwierdzenie Jezusa: „Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie” (Mt 11,29n). Mając w pamięci tekst z listu do Efezjan można dojść do wniosku, że „jarzmo” miłości małżeńskiej dwojga chrześcijan Chrystus uważa za swoje i to On chce nieść ów „ciężar”, zapraszając męża i żonę do tego, by szukali jedności z sobą poprzez bycie jak najbliżej Niego i uczenie się od Niego cichości i pokory – cnót bardzo potrzebnych w małżeństwie. W ten sposób odkryją, że trud budowania relacji małżeńskiej jest „słodki i lekki”, że jest źródłem radości. w. 10-12 W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: «Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo». Jezus podaje tu jasne określenie cudzołóstwa: jest to zdrada małżeńska, opuszczenie małżonka, by związać się z kimś innym. W równym stopniu zasada ta odnosi się do mężczyzn, jak i do kobiet. U Żydów było niemożliwe rozwieść się z mężem – kobiety nie miały takiego prawa. Marek jednak pisze swoją Ewangelię dla pochodzących z pogaństwa chrześcijan w Rzymie, gdzie było to rzeczą powszechnie stosowaną, dlatego uważa za konieczne sprecyzowanie, że wierność małżeńska w równym stopniu obowiązuje obie strony. Nauka Jezusa o równości mężczyzny i kobiety oraz o nierozerwalności małżeństwa była czymś nowym, prawdziwą rewolucją obyczajową zarówno dla Żydów jak i pogan.

Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela! Scenariusz rozpadu jest zwykle podobny, mogą zawinić obie strony, a czasami jedna z nich bardziej. Na początku może to być wzajemny brak troski o siebie, postawa egoizmu – „bo mnie się coś od życia należy”, później mogą dojść wynikające z tego zdrady.

Dr Poczmański zaznacza, że składa się ono z wielu etapów, a sam proces toczy się przed sądem kościelnym (biskupim) w jednej lub nawet dwóch instancjach. Wszystko opiera się o normy prawa kanonicznego, a adwokatem może być wyłącznie adwokat kościelny. Do samego procesu musimy się dokładnie przygotować. Kiedy już złożymy

Bog nas polaczyl na zawsze nawet jesli momenty zwatpienia u niej powoduja u mnie lzy. Oby tych lez bylo mniej, wysluchaj mnie Jezu nasz. Niech Was Bóg Błogosławi na Waszej wspólnej życiowej drodze aby kręte ścieżki życia stały się proste a moc Ducha Świętego zawsze płynęła do Was z Chrystusowego Krzyża! Pokój Wam!

CICHE CUDA O wĹ‚amaniu do wĹ‚asnego domu, dziurawej oponie i… CICHE CUDA ZabiorÄ™ ciÄ™ dziĹ› na bal, czyli 40 lat… CICHE CUDA O Helence…najcudowniejszej kobiecie pod sĹ‚oĹ„cem. I o tym,… zobacz wszystkie AUDIOBOOKI „Sen na pogodnie dni” – audiobook AUDIOBOOKI „Powiedz ĹĽyciu tak, Lili” – audiobook AUDIOBOOKI „MiĹ‚ość z widokiem na Ĺ›nieĹĽkÄ™” – audiobook zobacz wszystkie CICHE CUDA O wĹ‚amaniu do wĹ‚asnego domu, dziurawej oponie i… CICHE CUDA ZabiorÄ™ ciÄ™ dziĹ› na bal, czyli 40 lat… CICHE CUDA O Helence…najcudowniejszej kobiecie pod sĹ‚oĹ„cem. I o tym,… zobacz wszystkie KSIÄ„Ĺ»KI „KtĂłrÄ™dy do raju” KSIÄ„Ĺ»KI „W maratonie ĹĽycia” KSIÄ„Ĺ»KI „Sen na pogodne dni” zobacz wszystkie MAGIA CODZIENNOĹšCI O wĹ‚amaniu do wĹ‚asnego domu, dziurawej oponie i… MAGIA CODZIENNOĹšCI ZabiorÄ™ ciÄ™ dziĹ› na bal, czyli 40 lat… MAGIA CODZIENNOĹšCI O Helence…najcudowniejszej kobiecie pod sĹ‚oĹ„cem. I o tym,… zobacz wszystkie MEDIA PrĂłba naĹ›ladowania kogoĹ› dla chÄ™ci powielenia sukcesu, nigdy… MEDIA AleĹĽ my mamy siĹ‚Ä™ – Felieton do magazynu… MEDIA Prolog Live – wywiad dla Legimi zobacz wszystkie POLSKI DOM W NIEMCZECH O wĹ‚amaniu do wĹ‚asnego domu, dziurawej oponie i… POLSKI DOM W NIEMCZECH ZabiorÄ™ ciÄ™ dziĹ› na bal, czyli 40 lat… POLSKI DOM W NIEMCZECH Kochać matkÄ™ swoich dzieci… – wakacyjne kadry ze… zobacz wszystkie PRZEPISY Beza Karmelowa PRZEPISY Jesienne ciasto PLEĹšNIAK PRZEPISY Tarta karmelowa z orzechami wĹ‚oskimi zobacz wszystkie WEWNĘTRZNA RĂ“WNOWAGA UĹ›pione namiÄ™tnoĹ›ci – fragment powieĹ›ci. WEWNĘTRZNA RĂ“WNOWAGA Na ziemi jest O NIEBO LEPIEJ! WEWNĘTRZNA RĂ“WNOWAGA O maĹ‚ĹĽeĹ„stwie „idealnym” – w odpowiedzi na list. zobacz wszystkie

On odpowiedział: «Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela»” (Mt 19, 3-6).

''Co Bóg złączył człowiek niech nie rozdziela'' Gdy byłam na weselu mojej kuzynki,na końcu przysiegi małżeńskiej krórą składali młodzi w Kościele padły słowa '' Co Bóg złączył niech człowiek nie rozłącza'' te słowa utkwiły mi w pamięci i skojarzyły się z tematem mojego zadania. Dzisiaj kuzynka spodziewa się dziecka a na jej twarzy i jej męża widzę jak tryska radość z oczekiwania na to maleństwo. Są bardzo szczęśliwi z tego stanu i jedynie pragną aby ich dziecko było zdrowe, zupełnie jest im obojętne jaka będzie płeć dziecka byle ciąża przeszła dobrze, a dziecko było zdrowe. Ale we współczesnych czasach uważam że nie wszystkie pary podchodzą z jednakowym entuzjazmem do małżeństwa i macieżyństwa, ojcostwa. Zauważyłam że część dziewcząt przekłada dostatek, wygodę, lekkie życie nad miłość i macierzyństwo oraz poświęcenie i oddanie jakie idzie w parze wraz z założeniem rodziny. Młodzi mężczyżni również w pogoni za sukcesem zapominają o rodzinie, liczą się dla nich awans, sukces, wygoda, luksus rownież mozliwość pochwalenia się, ja jestem naj... i wymieniają swoje plusy, ale przeważnie są to sukcesy zawodowe i materialne. Ja uważam, że wartości chrześcijańskie jakie przekazuje nam biblia sa owiele bardziej wartościowe maja sens moralny, a dobra materialne nie mają wartości, ponieważ te pierwsze są od tysięcy lat aktualne, a dobra materialne są ulotne za nie mogę sobie jedynie ,,kupić'' przyjaciół którzy, gdy nie będzie mnie na nich stać zostawią mnie. Złączone przez Boga małżeństwo musi sie opierać na wierze, nadziei i miłości. '' Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym.'' Jeżeli mi będzie na kimś kogo uważam że go kocham bardzo zalezało. Jeżeli będę pragneła jego szczęścia, zdrowia pomyślności, jeżeli bedę modliła za niego, jezeli mi na nim bedzie bardziej zależało niż na moim zdrowiu i szczęściu, to z tym mężczyzną Chciałabym usłyszeć w Kościele słowa, które są tematem mojego zadania ,, Co Bóg złączył niech człowiek nie rozłącza.''

3 października 2021Rok B, IDwudziesta Siódma Niedziela zwykłaEwangelia (Mk 10, 2-16)„Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela”Słowa Ewangelii według

Rok 1073. Hildebrandt przy owacji tłumu został wybrany na papieża i przyjął imię Grzegorz VII. Dość szybko stało się oczywiste, że jest człowiekiem czynu, który będzie dążył do radykalnych reform – i radykalnego wzmocnienia swojej władzy. Na celownik wziął szczególnie kilka kwestii. Stanowczo domagał się, by księża jednak zaczęli przestrzegać celibatu. Nie podobała mu się także symonia, czyli kupczenie godnościami kościelnymi i sakramentami. Ale przede wszystkim nie życzył sobie, aby jakakolwiek władza świecka wtrącała się do zarządzania Kościołem. Nawet – a może zwłaszcza – jakikolwiek Cesarz Rzymski. Świecka inwestytura była mu wybitnie nie w smak. Tak więc właściwym kierunkiem winien był być papocezaryzm, nie cezaropapizm. Jak papież zadarł z królem Grzegorz VII jasno wyłożył swoje poglądy w dokumencie Dictatus papae z 1075 roku. Podkreślał w nim, że papież kieruje Kościołem bezpośrednio z nadania Boga, więc tylko on może rządzić biskupami. Ba, zdaniem Grzegorza papież miał też prawo usuwać cesarzy oraz zwolnić z posłuszeństwa wszystkich poddanych złej świeckiej władzy. I wreszcie: Kościół rzymski nigdy nie popełnił błędów i nigdy ich popełniać nie będzie. Co ciekawe, niektóre źródła sugerują, ze tak naprawdę autorem Dictatus papae był jeden z kardynałów, Deusdedit. Bitschnau OSB, Rudolph Blättler OSB/domena publiczna Było kwestią czasu, kiedy Grzegorz VII nastąpi na odcisk Henrykowi IV, wybranemu w 1053 roku na króla Niemiec. Było kwestią czasu, kiedy Grzegorz VII nastąpi na odcisk Henrykowi IV, wybranemu w 1053 roku na króla Niemiec. Na sporne wtedy stanowisko arcybiskupa Mediolanu wyznaczył on niejakiego Godfreya, którego zdążył jeszcze ekskomunikować poprzedni papież, Aleksander II. Grzegorz VII oczywiście jeszcze żarliwiej podjął walkę ze świeckim konkurentem. W roku 1075 w Rzymie został zwołany synod, na mocy którego wysoko postawionym duchownym zabroniono przyjmowania inwestytury na jakikolwiek kościelny urząd z rąk kogokolwiek, kto nie byłby członkiem kleru. Wraz z wyraźnym stwierdzeniem o zwierzchności papieża nad władzą cesarską nie mogło to pozostać bez odpowiedzi. Czytaj też: Wino, śpiew i mnóstwo kobiet… To był prawdopodobnie najbardziej rozpustny papież w dziejach Henryk IV kontratakuje… Nadszedł czas na kontrę ze strony Henryka IV. W międzyczasie kilku niemieckich biskupów zostało ekskomunikowanych przez papieża za symonię. Efekt? Biskupi niemieccy wypowiedzieli papieżowi posłuszeństwo. W 1076 roku Henryk IV zwołał synod w Wormancji. Odrzucono na nim autorytet papieża, a biskupi żądali nawet jego detronizacji. Argumentem za tym miał być fakt, jakoby biorący udział w wyborze Hildebrandta kardynałowie zostali zmuszeni do poparcia jego kandydatury. Abdykacji Grzegorza VII zażądał też sam Henryk IV – przy poparciu i aplauzie ze strony niemieckich biskupów, arcybiskupów Moguncji i Trewiru oraz biskupów z północnych Włoch i Piacenzy. Czy jednak Grzegorz VII się tym przejął? Bynajmniej! Roland z Parmy, który w Rzymie ogłosił wolę Henryka IV, niemal został zlinczowany. Uratował go sam papież, który też postanowił działać. Sytuacja dojrzała do powzięcia radykalnych kroków. Grzegorz zwołał własny synod. Wszyscy księża, którzy sprzeciwili się władzy papieskiej, zostali w jego trakcie ekskomunikowani. Kara nie ominęła i samego Henryka IV. Grzegorz VII przeklął go i zdetronizował. Cios ten był o tyle skuteczny, że Henryk IV zmagał się z problemami we własnym państwie. Korzystając z okazji jego opozycja nie dość, że wystosowała zaproszenie dla papieża na synod do Augsburga, to jeszcze na zjeździe w Treburze w październiku 1076 roku zażądała, by monarcha ukorzył się i doprowadził do oczyszczenia go z zarzutów. Czytaj też: Epoka anatemy. Oto sześć najgorszych klątw średniowiecza! Jedziemy do Canossy! Henrykowi IV groziło zatem podwójne upokorzenie. W połowie zimy na przełomie roku 1076 i 1077 zaczął się szykować do drogi. Starał się przy tym nie nadawać sprawie rozgłosu. W podróż zabrał rodzinę: żonę Bertę oraz małego synka. Czekała ich długa i żmudna droga przez Alpy. W końcu Henryk IV dotarł do Canossy, gdzie przebywał wtedy Grzegorz VII, który jednak wcale się nie kwapił, by przyjąć konkurenta. I dał temu wyraz, wystawiając Henryka IV na ciężką próbę… Boso, w worku pokutnym dumny władca Niemiec przez 3 dni był zmuszony oczekiwać przed bramą na papieską łaskę. Trudno o większe upokorzenie. fot. Eduard Schwoiser/domena publiczna Boso, w worku pokutnym dumny władca Niemiec przez 3 dni był zmuszony oczekiwać przed bramą na papieską łaskę. W końcu Grzegorz VII zgodził się go przyjąć. Zaakceptował uroczysty akt skruchy Henryka IV oraz jego zapewnienia o lojalności. Rozgrzeszył go i cofnął nałożoną na niego klątwę. Misja Henryka IV zakończyła się sukcesem. Mógł spokojnie powrócić do ojczyzny. A przynajmniej tak mu się wtedy wydawało. Po powrocie do Niemiec czekała na niego niemiła niespodzianka: przestał być królem! Jego polityczni przeciwnicy nie marnowali czasu i… wybrali sobie antykróla. Został nim Rudolf ze Szwabii. Co gorsza, nowy „władca” najwyraźniej przypadł do gustu przedstawicielom papiestwa. Czyżby Grzegorz VII maczał w tym palce? Taka myśl mogła pojawić się w głowie zdetronizowanego władcy, chociaż akurat z tą intrygą papież raczej nie miał nic wspólnego. Ta zniewaga krwi wymaga Zanim jednak Henryk IV mógł w jakikolwiek sposób zaszkodzić Grzegorzowi VII, musiał odzyskać władzę w Niemczech. Co prawda poparli go biskupi oraz Lombardowie, ale na polu bitwy nie szło mu najlepiej. W roku 1080 przegrał nawet dwie bitwy. Dopiero w październiku uśmiechnęło się do niego szczęście. Rudolf ze Szwabii został pokonany. Jedna przeszkoda z głowy. W międzyczasie Henryk IV otrzymał nawet koronę Lombardii, gdy nagle do akcji ponownie wkroczył papież. Znowu zdetronizował Henryka, a na dodatek go ekskomunikował. W odpowiedzi król zorganizował wyprawę wojenną na Rzym. Zaatakował raz – nie udało się. Zaatakował znowu – kolejna porażka. W końcu jego wytrwałość została nagrodzona. W roku 1082 nareszcie wkroczył do miasta. Sugerowano mu jeszcze rozwiązanie konfliktu przez synod, ale bezskutecznie. Ostatecznie Henryk IV dopiął swego: w roku 1084 synod prałatów niemieckich i włoskich usunął Grzegorza VII z urzędu, a na jego miejsce – jako antypapieża – wybrano arcybiskupa Rawenny, który przybrał imię Klemens III. Ten z wdzięczności koronował swojego dobroczyńcę na cesarza. Gaupp /domena publiczna Ostatecznie Henryk IV dopiął swego: w roku 1084 synod prałatów niemieckich i włoskich usunął Grzegorza VII z urzędu Grzegorz VII jednak postanowił, że tak tanio skóry nie sprzeda. Wpadł na pomysł, aby poprosić o pomoc Normanów z południowych Włoch. Ci usunęli z Rzymu nie tylko Klemensa III, ale i znajdujące się tam wojska cesarskie. Jednak sprowadzenie Normanów okazało się gaszeniem pożaru benzyną: złupili Rzym wprost niemiłosiernie. Grzegorz przestał być tam mile widziany. Tym razem już na zawsze opuścił Wieczne Miasto. Udał się do Salerno. Zmarł w 1085 roku. Mimo to wojna o inwestyturę pomiędzy papiestwem a cesarstwem trwała w najlepsze. Zakończyła się dopiero w momencie zawarcia konkordatu wormackiego przez Kaliksta II i syna Henryka IV, Henryka V. I tylko dziw bierze, jak wielu ludzi zostało zaangażowanych – i zginęło – z powodu konfliktu dwóch nieco za mocno zapatrzonych w siebie władców… Bibliografia E. Cairns, Z chrześcijaństwem przez wieki: historia Kościoła Powszechnego, Wydawnictwo Credo, Katowice 2003. Castleden, Wydarzenia, które zmieniły losy świata, Bellona, Warszawa 2008. Jakubowski, M. Włodarczyk, B. Zdaniuk, Historia do 1918 roku. Perspektywa kulturowo-cywilizacyjna, Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2014. Możdżan, Prasłowianie,Słowianie,Polacy – Rozważania, Wydawnictwo Ruthenus, Krosno 2015. .

q97kyrjzdl.pages.dev/96

q97kyrjzdl.pages.dev/364

q97kyrjzdl.pages.dev/47

q97kyrjzdl.pages.dev/26

q97kyrjzdl.pages.dev/420

q97kyrjzdl.pages.dev/542

q97kyrjzdl.pages.dev/226

q97kyrjzdl.pages.dev/194

q97kyrjzdl.pages.dev/329

q97kyrjzdl.pages.dev/768

q97kyrjzdl.pages.dev/815

q97kyrjzdl.pages.dev/601

q97kyrjzdl.pages.dev/408

q97kyrjzdl.pages.dev/415

q97kyrjzdl.pages.dev/364

co bog zlaczyl niech czlowiek nie rozdziela